Vakantie Sardinië - Carbonia Iglesias

Carbonia Iglesias: Een inleiding

De provincie Carbonia Iglesias ligt in het zuidwesten van het eiland Sardinië, in een streek genaamd Sulcis Iglesiente. Het zal u misschien niet verbazen dat deze provincie 2 hoofdsteden heeft, nl. Carbonia en Iglesias. Carbonia is gelegen in het zuiden van de provincie en werd pas opgericht in 1938, Iglesias ligt iets noordelijker op ca. 24 km van Carbonia. In 2013 telde de provincie ongeveer 127.958 inwoners.

Bekijk alle accommodaties in Carbonia Iglesias!

Een stukje geschiedenis

Carbonia is officieel ingewijd op 18 december 1938 door Benito Mussolini. Carbonia is het Italiaanse woord voor steenkool en de stad is dan ook gebouwd om in die tijd onderdak te bieden aan de mijnwerkers. De werkgelegenheid werd voornamelijk gecreëerd door de mijnen en toen in 1970 de mijnen werden gesloten, kampte de stad met hoge werkloosheid. De economie van de stad maakte daarop een wending naar de staalindustrie. Dat is waar de meeste inwoners nu werk in vinden, maar ook in de dienstverlenende sector. Iglesias was het middelpunt van de mijn regio waar lood, zink en zilver werd gewonnen. Tevens was de stad het middelpunt van de destillatie van zwavelzuur.

De provincie Carbonia Iglesias telt ook 2 eilanden: Het schiereiland Sant’ Antioco en Isola San Pietro. Ze worden ook wel de eilanden van Sulcis genoemd. Deze eilanden liggen direct voor de kust bij Carbonia Iglesias en u vindt hier prachtige grotten en rotsen die door de natuur (erosie) zijn ontstaan. Het schiereiland Sant’ Antioco heeft een oppervlakte van ongeveer 109 vierkante kilometer. Behalve Sant’Antioco maakt ook het eilandje San Pietro met een oppervlakte van 51 vierkante kilometer deel uit van de Archipel Sulcis. In Sant’ Antioco wonen ongeveer 11000 inwoners en het is de thuisbasis van belangrijke musea en archeologische sites. Er zijn ook veel visactiviteiten die als een van de belangrijkste toeristische attracties worden gezien.

Sant’Antioco is niet alleen de naam van het eiland maar ook van de grootste plaats op het eiland. U komt het stadje binnen direct als u van de brug afkomt. Sant Antioco is een populaire badplaats met een prachtig uitzicht op zee, mooie stranden en baaien. Het is met de auto dus goed te bereiken, vanaf Carbonia neemt het ongeveer 20 minuten in beslag via een brug die het eiland met Sardinië verbindt. De tweede plaats op het eiland is Calasetta, ook een gezellig plaatsje van waaruit u naar Isola San Pietro kunt varen. De noordelijke kust van het eiland is helaas niet zo geschikt om te badderen maar het levert wel bijzonder schilderachtige plaatjes op. Het gebied is voornamelijk gewijd aan de landbouw en heeft een aantal wijngaarden waar o.a. DOC wijnen worden geproduceerd (Denominazione di origine controllata).

Bekijk waarom Sant'Antioco zo prachtig is

Op pad in de provincie Carbonia Iglesias

De provincie biedt een aantal prachtige musea die de geschiedenis van de stad en de provincie goed in kaart brengen. Daarnaast zijn er nog andere leuke trips te maken. We hebben voor u een selectie gemaakt van bezienswaardigheden die u volgens ons niet mag missen!

• Museo del Carbone (het museum van de steenkool)

Het Italiaanse middelpunt van koolstof mijnbouw is gelegen in
Serbariu in Carbonia. Het museum opende in 2006 voor het eerst haar deuren nadat de mijn in 1964 werd gesloten en gerestaureerd. Het is nu een museum en een onderwijs centrum. U krijgt hier een goed inzicht in de koolindustrie, de mijn van Serbariu en de stad Carbonia zelf. Ook kunt u een kijkje nemen in de ondergrondse galerie waar werk gereedschap en machines te vinden zijn die gebruikt werden in de mijnbouw. Het museum is rolstoelvriendelijk. Kaartjes kunt u
kopen voor € 6,00. Voor meer informatie kunt u hier direct de website bezoeken.

• Museo dell’Arte Mineraria (het museum van de mijnbouw kunst)

Zoals eerder genoemd is de stad Iglesias een erg belangrijke mijnbouwstad, zeker als het gaat om lood, zink en zilver. De makers van het museum hebben geprobeerd om een zo goed mogelijk beeld te geven van de dagelijkse situatie waarin de mijnwerkers zich bevonden, door de omgeving na te maken met behulp van werktuigen, machines en laboratorium apparatuur. Voor meer informatie kunt u terecht op de website van het museum.

• Giardino Montano Linasia

Wie van de natuur houdt raden wij aan een bezoek te brengen aan de botanische tuinen van Iglesias (San Benedetto) – il Giardino Montano Linasia. De tuin is opgericht in 1989 en heeft een oppervlakte van ongeveer 9000 vierkante meter. De tuin is ingedeeld in 4 gedeeltes: Een open gedeelte, een deel met alleen hout, eetbare vegetatie en een deel met een collectie endemische planten. Om het bezoek te vergemakkelijken zijn alle soorten planten en bloemen aangegeven met een informatiebordje. Dat is geen overbodige luxe aangezien het park nu over ongeveer 60 verschillende soorten endemische planten beschikt evenals 20 verschillende andere soorten.

• Gutturu Mannu

Een prachtig bos op de helling van het Basso Sulcis gebergte.
In 1975 is dit gebied deel geworden van het algemeen belang van de bevolking. De vallei dankt zijn naam aan de vorm, het is een grote canyon tussen 2 bergen die wordt onderbroken door de rivier de Gutturu Mannu. Het gehele gebied is ongeveer 4768 hectare groot en er zijn routes beschikbaar om met een cross auto door de blubber te rijden. Ook vindt u er een variatie aan verschillende bos-en boomsoorten, aangevuld met verschillende diersoorten en beekjes. Ideaal voor hiking en/of
mountainbike excursies, waarbij u kunt genieten van de flora en fauna. Onderweg vindt u zelfs picknick bankjes waar u even kunt uitrusten.

• Monte Sirai

Monte Sirai is een archeologisch gebied dat ligt op een vulkanisch plateau, een paar kilometer van de stad Carbonia vandaan. Op de top van de berg stonden huizen en openbare gebouwen waaronder de tempel van Astarte en de begraafplaats, Necropolis. Rond 520 voor Christus is de stad volledig neergehaald door de Carthagers en vond er een rekolonisatie plaats. De Monte Sirai geeft een beeld van de Fenicische en Punische beschaving.

• Domus de Janas di Monte Crobu

De Domus de Janas, Sardijns voor ‘het huis van de feeën’ of ‘huis van de heksen’ zijn prehistorische graftombes die her en der zijn gevonden in Sardinië. Deze graftombes bestaan uit verschillende kamers gegraven door de Ozieri en Beaker culturen. De vorm van de grotten varieert van een ronde hut tot een met een spits of driehoekig plafond. De muren zijn vaak gedecoreerd met reliëf. Het stoffelijk overschot werd beschilderd met rood oker, net als de muren, waarna ze begraven werden met hun persoonlijke eigendommen. Volgens een Italiaanse archeoloog werden ze begraven onder weekdieren en schelpen, anderen zeggen dat ze buiten de tombe werden neergelegd totdat er alleen een skelet over was. De Monte Crobu ligt aan de rand van Carbonia.

• Chiesa di Santa Maria (Flumentepido)

De kerk van Santa Maria is een religieus gebouw dat is gebouwd op een kleine heuvel in de stad Flumentepido, behorend bij Carbonia. De kerk werd in Romaanse stijl gebouwd in de 11e eeuw. De kerk is onlangs gerestaureerd en is opgenomen in het aanbod tijdens het evenement “Monumenti Aperti. Dit evenement”(een soort open monumentendag) vindt sinds 1997 jaarlijks plaats op Sardinië gedurende 5 achtereenvolgende weekenden in mei.

• De lagune van Sant’ Antioco

Deze mooie lagune ligt vlakbij Sant’Antioco stad (u ziet het liggen als u het stadje nadert) en hier kunnen op korte afstand gedurende het hele jaar roze flamingo’s, reigers en andere watervogels worden geobserveerd.

• Grotta di Su Mannau

De grotten van Su Mannau behoren tot de oudste van de wereld. Deze grotten liggen bij Fluminimaggiore. Vanuit Iglesias neemt u de SS126 naar Fluminimaggiore. Net voordat u het stadje bereikt vindt u de weg naar de grotten aan uw rechterhand. Het te bezoeken gedeelte (onder begeleiding van een gids) beslaat zo'n 500m en betreft het eerste gedeelte van de grot, ook wel genoemd de Archeologische Kamer. In vroegere tijden werd dit gebruikt als een ondergrondse tempel ter verheerlijk van het water. Er zijn op aanvraag ook speciale tours voor speleologen.

Gastronomie
• Bottarga

Eten is in Italië een van de belangrijkste bezigheden volgens de bevolking. Als u zich bevindt aan de kust is vis uiteraard een belangrijk ingrediënt. Zo ook in Sardinië: Op het menu staat vaak veel klassieke vissoorten zoals tonijn, zwaardvis, mul, ansjovis, brasem en schelpdieren zoals mosselen. De specialiteit van Sardinië is Bottarga. De vis kuit van de harder wordt in zout geconserveerd en tussen houten planken
geperst om het vervolgens te laten drogen. Bottarga wordt vaak gegeten als antipasti, de vis wordt dan in dunne plakjes gesneden en het wordt vervolgens geserveerd op geroosterd brood met een beetje olijfolie. Daarnaast wordt het ook wel over de spaghetti geraspt. De echte bottarga di muggine wordt geproduceerd in Cabras (Oristano) maar op het schiereiland Sant’Antioco en Isola San Pietro waar een rijke tonijnvangst is, wordt het voornamelijk gemaakt van tonijn, de bottarga di tonno. De bottarga di muggine is aanzienlijk duurder dan de bottarga di tonno. U kunt bottarga ook in supermarkten vinden.

• Pecorino sardo

De pecorino kaas is erg geliefd in heel Italië. Het woord pecorino komt van het Italiaanse woord pecora wat schaap betekent. Er zijn verschillende regio’s bekend om de pecorino kaas, zo ook Sardinië met de pecorino sardo. Een bijzondere pecorino sardo is casu marzu, wat Sardijns is voor ‘rotte kaas’. Deze kaas heeft een extreme smaak en het wordt ook niet door iedereen gewaardeerd. In de Europese Unie is het zelfs verboden maar in Sardinië is de kaas nog gemakkelijk te verkrijgen. Smaakt dit naar meer? Lees ook onze blog ‘de kaaskoppen van Italië’.

• Malloreddus

Italianen kunnen niet zonder pasta en in elke regio vindt u wel
een ander typisch pastagerecht. De Malloreddus wordt ook wel de Sardijnse gnocchi genoemd. Het is pasta in haar meest klassieke vorm, ongeveer 2 centimeter lang, geribbeld en gemaakt van griesmeel en water. Verschillende sausen smaken er heel goed bij. Elk gebied heeft zijn eigen lokale specialiteit, in Sassari wordt de pasta cigiones of cicciones genoemd terwijl de Sardijnen in Nuoro cravaos zeggen. De pasta wordt tot op de dag van vandaag nog op ambachtelijke wijze gemaakt.
Bent u benieuwd hoe? Lees dan onze blog.

• Culurzones

Een typisch gerecht voor de streek van Sulcis Iglesiente zijn Culurzones of Culurgiones. Het zijn een soort Sardijnse ravioli gemaakt van griesmeel en water en gevuld met verse ricotta kaas, eieren en saffraan. Soms wordt ook pecorino of spinazie toegevoegd. Na het koken worden de Colunzones geserveerd met verse tomatensaus, wat basilicum en geraspte pecorinokaas.

• Cascà

Ook Cascà is een lokaal gerecht uit Carloforte op Isola San Pietro. Cascà of ook wel Cashcà (met een h…) is van oorsprong een Arabisch gerecht, afgeleid van het Tunesische couscous. Oorspronkelijk werd de couscous gemengd met kikkererwten, kool of bloemkool. Later werden ook allerlei andere groenten van het seizoen toegevoegd zoals wortel, venkel, courgette en aubergine en diverse kruiden voor de smaak zoals koriander, kruidnagel, kaneel en steranijs. In Carloforte wordt het gerecht ook Tabarchino di cus cus genoemd. Elk jaar in april wordt in Carloforte een festival gehouden ter ere van dit typische gerecht.

Carloforte op San Pietro heeft trouwens nog een noemenswaardig
evenement, de Girotonno. Dit internationale evenement dat
plaatsvindt in mei/juni staat in het teken van de Tonijn en kent allerlei activiteiten op het gebied van kunst, cultuur, muziek en gastronomie. Centraal staat een culinaire wedstrijd waaraan gerenommeerde koks uit diverse landen deelnemen (in 2014 gewonnen door Frankrijk).

De provincie Medio Campidano ligt in het zuidwesten van het eiland. Het is de kleinste provincie van het eiland, dunbevolkt en heerlijk rustig. Het landschap is zeer afwisselend, mooie duin- en heuvellandschappen, laagvlaktes (de campidano) en het Monte Linas gebergte in het noorden.

Algemene informatie

De provincie Medio Campidano (VS) vindt u aan de zuidwest kant van het eiland (grenzende aan Carbonia-Iglesias, Oristano en Cagliari) en ook deze provincie heeft 2 hoofdsteden namelijk Villacidro en Sanluri. In 2013 telde de provincie ongeveer 100.624 inwoners, het is een vrij kleine provincie van ongeveer 1.516 vierkante kilometer (dat is 6,3% van het grondgebied van Sardinië). De provincie telt 28 gemeenten en het is de enige provincie van de in totaal 8 provincies die Sardinië telt, die nog steeds geen wapenschild heeft.

Een stukje geschiedenis

De provincie Medio Campidano is één van de 4 nieuw opgerichte provincies. In 2001 werd er een nieuwe verdeling gemaakt van het eiland Sardinië waardoor er 8 provincies ontstonden in plaats van 4. Officieel werd de wijziging echter pas sinds mei 2005 doorgevoerd toen de verkiezingen werden gehouden om alle bestuursraden te vernieuwen. Sinds de oudheid wonen er verschillende populaties in dit deel van het eiland doordat het deel rijk is aan onder andere koper, zilver en lood. Pas sinds de 19e eeuw heeft het gebied zich ontwikkeld op het gebied van mijnbouw, net als de provincie Carbonia Iglesias.

Vandaag de dag vindt u er nog steeds overblijfselen uit die tijd zoals bouwplaatsen, dorpen en gehuchten die het bewijs leveren van de industriële archeologie. Onder andere het complex van Su Nuraxi di Barumini wat door UNESCO is opgenomen op de lijst van Werelderfgoed mag u niet missen tijdens uw bezoek aan deze provincie.

Op pad in de provincie Medio Campidano

Dit gedeelte van Sardinië wordt ook wel la Provincia Verde, de groene provincie genoemd. De provincie is divers, eigenlijk is er van alles te vinden: Zee, bergen, bossen, vlakte en heuvels. De provincie heeft zijn eigen identiteit behouden en is minder bevolkt dan andere gebieden. Dat maakt het volgens de Italianen ook gezonder om te leven. De kuststreek wordt ook wel Costa Verde genoemd, vanwege de maquis waarmee de hellingen en heuvels naar zee toe worden bedekt.

Su Nuraxi di Barumini

Sardinië telt ongeveer 7000 Nuraghe plaatsen, verspreid over het eiland. De Nuraghe van Barumini behoren tot de belangrijkste en best bewaard gebleven Nuraghe en zijn daarom een bezoek absoluut waard. Ongeveer 3500 jaar geleden in de prehistorische tijd bouwden de antieken dit archeologische complex op de berg van Barumini. Su Nuraxi di Barumini staan sinds 1997 op de lijst van het Werelderfgoed van Unesco. Het bouwwerk bestaat uit een centrale toren met daarom 4 kleinere torens. Daaromheen is weer een soort dorp gebouwd bestaande uit diverse woningen en torens verbonden door nauwe straatjes. De centrale toren was ooit ca. 19m hoog en diende waarschijnlijk als verdedigingstoren. U kunt onder begeleiding van een gids (Engels, Italiaans sprekend) een kijkje nemen in de toren en tevens alle overblijfselen bezichtigen, sommigen van wel 1000 jaar geleden.

Bekijk het snel via de video

Costa Verde

De Costa Verde, ook wel Marina di Arbus genoemd, is een kuststrook die zich uitstrekt over ongeveer 47 kilometer vanaf het noordelijke Capo della Frasca tot aan Capo Pecora. Dit gedeelte van Sardinië heeft werkelijk alles te bieden. Laat u verleiden door de mooiste stranden met kleine rotsachtige baaien, bergen, bossen en altijd groen struikgewas (maquis). Allerlei activiteiten zijn hier mogelijk zoals wandelen, fietsen, paardrijden, boottochten, duiken en surfen. De Costa Verde biedt prachtige, bijna sprookjesachtige stranden om te ontspannen en tot rust te komen in een prachtige natuur. Bezoek ze allemaal (sommige zijn wat moeilijk te bereiken) en kies uw favoriet. Marina di Arbus; Torre dei Corsari; Portu Maga; Capo Pecora; Scivu; Funtanazza; Pistis; Piscinas. Bij Pistis en vooral bij Piscinas treft u een fantastisch duinlandschap, met duinen van soms wel 60 meter hoog, gevormd door de zeewind. Deze duinen behoren tot de hoogste in Europa en doen enigszins denken aan de Sahara. Het duingebied is enkele kilometers groot en is ook prachtig om te wandelen. Misschien ziet u nog het Sardijnse hert, de Cervo Sardo die op de rand van dit gebied leeft.

Sa Spendula
Sa Spendula betekent letterlijk de waterval. De waterval is een bekende trekpleister voor Villacidro. De waterval ontspringt uit de Coxinas rivier, die ongeveer 700 meter boven zeespiegel ligt en gaat tijdens zijn weg naar beneden door een lange, smalle kloof tussen de 2 bergen Margiani en Omo. Hij maakt ongeveer 3 sprongen, waarvan de laatste bijna 30 meter lang is. De beste periode om de waterval te bezoeken is tijdens het regenseizoen maar ook in de zomerperiode is een bezoek natuurlijk mogelijk.

De waterval maakt ook deel uit van de literaire geschiedenis van Sardinië, dankzij de schrijver Gabriele D’Annunzio. Tijdens zijn bezoek aan Villacidro schreef hij in 1882 een gedicht over de waterval en publiceerde dit in zijn boek Capitan Fracassa. De inhoud van het gedicht benadrukt de kracht en betovering van de waterval, u vindt het hele gedicht hieronder.

LA SPENDULA (G. D'Annunzio, 1882)

Dense di celidonie e di spineti

le rocce mi si drizzano davanti

come uno strano popolo d'atleti

pietrificato per virtù d'incanti.

Sotto fremono al vento ampi mirteti

selvaggi e gli oleandri fluttuanti,

verde plebe di nani; giù pei greti

van l'acque della Spendula croscianti.

Sopra, il ciel grigio, eguale. A l'umidore

della pioggia un acredine di effluvi

aspra esalano i timi e le mortelle.

Ne la conca verdissima il pastore

come fauno di bronzo, su 'l calcare,

guarda immobile, avvolto in una pelle.

Le acque di Sardara

Letterlijk vertaald: “de wateren van Sardara”. De thermen van Sardara behoren tot het meest beroemde kuuroord op Sardinië.

Het complex is omgeven door groen in een groot park met mediterrane vegetatie. Het thermale water afkomstig uit een natuurlijke bron van regenwater, vele duizenden meters diep, heeft een temperatuur die varieert van 45 tot 60 graden Celsius. Het gemineraliseerde water bevat bicarbonaat-alkaline- natrium en is heilzaam bij de behandeling van o.a. huidziekten zoals cellulitis en acne. De aanwezigheid van een Nuraghe in het park wijst erop dat al in de 16e eeuw bc. gebruik werd gemaakt van het thermale water door het Nuraghe volk, bij het uitvoeren van rituelen. Rond de derde eeuw voor Christus bouwden de Romeinen hier baden genaamd Aquae Neapolitanae, vernoemd naar de restanten van de vlakbij gelegen Fenicische nederzetting Neapolis. Nadat het Christendom zijn intrede deed werd de voormalige heidense tempel van de antieke Thermen gewijd aan Santa Maria ad Aquas, vandaar ook de naam van de plaats vlakbij Sardara waar de Thermen zijn gevestigd. (Sardara, Località Santa Maria Aquas). Er worden verschillende behandelingen aangeboden zoals schoonheidsbehandelingen, modderbaden, massages en verschillende therapieën. Een solarium en fittnessruimte zijn ook aanwezig. Kortom een aanrader voor de echte spa genieter!

Sardegna in miniatura

U hoeft niet veel Italiaans te kunnen om deze titel enigszins thuis te brengen, dit is een park dat Sardinië in het klein in kaart brengt. Al lopend door het park komt u veel te weten over de natuur, de geschiedenis en de cultuur van Sardinië. U vindt er mini kopieën van de belangrijkste monumenten van Sardinië die tot in detail zijn nagemaakt. Er bevindt zich tevens een museum voor astronomie op het park en er kan ook een indruk worden opgedaan van de prehistorische Nuraghe leefstijl. Sardegna in Miniatura vindt u in Tuili. Voor meer informatie zoals openingstijden en prijzen kunt u de website bezoeken.

Gastronomie

Zoals overal op Sardinië kan ook hier genoten worden van tal van heerlijke lokale gerechten gebaseerd op traditionele recepten. Zoals de bekende Malloreddus (de Sardijnse pasta) en met ricotta gevulde ravioli die in heel Sardinië gegeten kunnen worden. Deze pastasoorten hebben een ding gemeen. Het deeg wordt gemaakt van granen die veelal in Campidano worden geproduceerd. Medio Campidano is een vruchtbare streek en van oudsher de graanproducent van Sardinië.

Langs de kust staat uiteraard veel voedsel uit de zee op het menu waaronder verse vis, schelpdieren en kreeftachtigen. Deze worden gebakken, gegrild of verwerkt in rijke soepen. Meer naar het binnenland zijn er gerechten gebaseerd op groenten, kruiden en vlees. Gebruikte groenten zijn wilde asperges, artisjokken, cichorei, venkel en natuurlijk olijven. Vleesgerechten zijn gebaseerd op lam, wildzwijn, wild en gevogelte. Verschillende traditionele kazen staan ook op het menu.

Pane su civraxiu en su coccoi

Brood is altijd een essentieel product geweest op Sardinië. Het is niet alleen een belangrijk voedingsmiddel maar het speelt ook een rol bij bepaalde gebeurtenissen en activiteiten zoals traditionele feesten en familiegebeurtenissen. Sardinie kent veel verschillende soorten brood en elk streek heeft zijn eigen specialiteiten. Su civraxiu is een typisch sardijns brood afkomstig uit Sanluri, een van de hoofdsteden van Mediocampidano. Het brood wordt gemaakt van harde tarwegriesmeel en heeft een krokante, bruine korst en een zacht, lichtgeurende witte binnenkant. Het brood weegt meestal zo rond de 2 kg. Traditioneel wordt het brood met de hand gekneed en gebakken in de houtoven. Su Coccoi is ook een typisch Sardijns brood gemaakt van hele fijne bloem en zuurdesem, het is smaakvol en krokant en wordt in sierlijke vormen gebakken. Dit zijn simpele vormen als het gaat om dagelijkse consumptie maar bij feestelijke gebeurtenissen worden er mooie vormen van gemaakt zoals bloemen, vlechten, sterren en zelfs hele kunstwerken.

Tappadas

Tot de typische gerechten van Campidano behoren ook de Tappadas ook genoemd Mungettas of Monachelle. Slakken dus. Slakken zijn heel gewild in Sardinië en worden gezien als delicatesse. In feite is het een traditioneel boerengerecht omdat slakken veel te vinden waren op het platteland. De slakken worden na uitgebreid weken en schoonmaken, gekookt met knoflook en kruiden en daarna besprenkeld met olijfolie en peterselie.

Medio Campidano kent veel festivals die in het teken staan van etenswaren, deze festivals oftewel Sagre zijn een prima gelegenheid om kennis te maken met de typische lokale gerechten. We noemen er enkele op: